Pierwsze wzmianki o naszej wsi pojawiły się w 1212, kiedy to książę Bogusław II zatwierdził zakup Wełtynia przez cystersów kołbackich i określił granice nabytków. Tyle tylko, że w książęcym dokumencie „Stikilin” wymieniono jako jakieś miejsce w terenie, a nie wieś czy osadę. Kolejna data z dziejów Steklna to 1222 rok, kiedy to znalazło się ono ponoć wśród dóbr Kołackich. Najprawdopodobniej cesarze Karol IV, który w roku 1345 w Pradze potwierdzał cystersom posiadłość steklińską, czynił to na podstawie sfałszowanego przez braciszków zakonnych dokumentu. Tego typu praktyki były w średniowieczu  na  porządku dziennym.  Dalsze dzieje wsi z perspektywy historycznej nie są jasno oświetlone. Dopiero dokument z 22 sierpnia z 1722 roku wykazuje, iż Steklno zakupił tajny radca dworu pruskiego i minister królewski Boguslav von Kreutz. Jedyną jego spadkobierczynią została córka Sophia Albertina, która majątek stekliński wniosła w wianie do rodu von Hacke, wychodząc za mąż za generała barona Hansa Christiana . Po Sophi i Hansie Steklno odziedziczył ich jedyny syn, baron w stopniu majora Fryderyk Wilhelm. Gdy zmarł w roku 1804 pozostawiając wdowę z pięcioma synami zaczęły się kłopoty. Dochody ze Steklna nie pozwalały na dostatnie życie tylu spadkobiercom, aby zapobiec więc kłótniom i nie egzystować „jak żebracy” (tak pisali w listach) spieniężyli gospodarstwo. Kolejnym właścicielem została rodzina urzędników Bayerów.

To oni właśnie podjęli intensywną akcję inwestycyjną zakładając kolonie Nowe Czarnowo, Steklinko, Włodkowice i Cisna. Jeszcze trzykrotnie  zmienili się właściciele Steklna. 4 lipca 1861 roku przejął je kuzyn Bayer’a Hermann Pastorff, na początku XX wieku jako właściciel wymieniony jest już niejaki Ernst Stumke i ostatnim do roku 1945 był Ferdynard Bernhard.

 

Podczas II wojny światowej (w latach 1941 – 1942) na terenie wsi znajdował się obóz pracy dla Polaków, Włochów i Belgów oraz oddział roboczy jeńców radzieckich - Komando III/406. Liczył ok. 25 jeńców.

W centralnej części naszej miejscowości znajduje się kościół rzymskokatolicki pod wezwaniem św. Krzysztofa, który w trakcie wojny został praktycznie całkowicie zrujnowany. Dzięki ogromnemu wysiłkowi i wytrwałości mieszkańców, inspirowanych i kierowanych przez niezapomnianego proboszcza ówczesnej parafii Lubicz ks. Zbigniewa Szymańskiego, został odbudowany w latach 1994-98. Poza  mieszkańcami i wczasowiczami wsparcia finansowego udzielała również  Gmina Gryfino.

 

Nasz kościół to późnogotycka świątynia salowa. Wzniesiona została w XVI wieku na planie prostokąta. Materiał, z którego wzniesiono nasz kościółek stanowią głazy narzutowe, nieznacznie tylko przyciosane, niektóre nawet znacznych rozmiarów. Narożniki, oścież okien i portali, zwieńczenia szczytów oraz blendy wykonane są w cegle.  Kościół wraz z przyległym do niego cmentarzem jest wpisany do rejestru zabytków.